Abstract

This essay attends to the temporal and material relations through which the former Soviet proletariat and former factory directors pull the remnants of the socialist factory into relations of capital. I introduce the concept of trials of ruination to refer to the struggles to discover value in old things, when the temporal and material logics of capital, and the waning life course of objects and humans, test the limits of those efforts. A life extempore is one in which the primary tactic for discovering value is perpetual extemporization, doing things one never planned or was trained to do. Life extempore alerts us to an orientation to time that is grounded firmly in the present, marked by a sense of urgency, requiring creativity and spontaneity, and existentially linked to a position of exteriority from dominant temporal ideologies of socialism and capitalism. This study focuses on the improvisational practices of two “extemporists”, and their efforts to revalue the persistent material world of Soviet industry.

ԱՄՓՈՓՈՒՄ

Հոդվածում քննարկվում են այն ժամանակային և նյութական առնչակցությունները, որոնց միջոցով նախկին խորհրդային պրոլետարիատը և գործարանների նախկին տնօրենները կապիտալի հարաբերությունների մեջ են ներքաշում սոցիալիստական գործարանի մնացորդները։ Ես առաջարկում եմ «փլատականացման փորձության» (“trials of ruination”) կոնցեպտը, որն անդրադառնում է հին իրերի մեջ արժեք գտնելու համար պայքարին, երբ կապիտալի ժամանակային և նյութական տրամաբանությունը, ինչպես նաև առարկաների և մարդկանց կրճատվող կենսընթացները փորձարկման են ենթարկում այդ ջանքերի սահմանները: «Extempore», այսինքն «հանպատրաստից” կյանքը այնպիսի մի վիճակ է, երբ արժեքի բացահայտման հիմնական մարտավարությունը հավերժական մի փորձարկում է, որի ընթացքում արվում են այնպիսի բաներ, որոնք երբեք չեն պլանավորվել կամ սովորական չեն համարվել։ «Extempore»-կյանքը ժամանակային առումով միշտ վերաբերում է ներկային, նշանավորված է հրատապության զգացմամբ, պահանջում է ստեղծագործականություն ու ինքնաբխություն և էքզիստենցիալ կերպով կապված է տարբեր ժամանակներում գերիշխող սոցիալիզմի և կապիտալիզմի գաղափարախոսություններից դուրս գտնվող դիրքավորման հետ։ Այս ուսումնասիրությունը անդրադառնում է «extempore» կյանքով ապրող երկու անհատների իմպրովիզացիոն պրակտիկաներին և խորհրդային արդյունաբերության դիմակայող նյութականությունը վերարժևորելու նրանց ջանքերին. 

РЕЗЮМЕ

В этой статье анализируются временные и материальные отношения, посредством которых бывший советский пролетариат и бывшие директоры промышленных предприятий втягивают останки социалистических заводов и фабрик в отношения капитала. Я ввожу концепцию «испытания руинизацией», которая характеризует борьбу за обнаружение ценности старых вещей, в процессе которой временная и материальная логика капитала и сокращающиеся сроки жизни объектов и людей подвергают пределы этих усилий испытанию. Жизнь extempore, то есть экспромтом описывается как состояние, при котором основные тактики по обнаружению ценности представляют из себя непрерывный поиск и попытки делать вещи, которые никогда не делались раньше и никогда не были привычными. Жизнь extempore приводит нас к временной ориентации на настоящее, отмечена чувством срочности, требует изобретательности и спонтанности, а также в экзистенциальном смысле связана с позицией, которая всегда вне доминантных в то или иное время идеологий социализма и капитализма. Исследование сфокусировано на импровизационных практиках двух персонажей, живущих extempore и их усилиях по переоценке сохранившейся материальности Советского индустриального периода.

Keywords

ruins; postindustrial; value; temporality; materiality; post-Soviet; Armenia; ավերակներ; հետարդյունաբերական; արժեք; ժամանակայնություն; նյութականություն; հետխորհրդային; Հայաստան; руины; пост-индустриальный; ценность; темпоральность; материальность; постсоветский; Армения